Wat ik veelvuldig in mijn praktijk tegenkom…
In onze samenleving -die alsmaar sneller en sneller gaat-, vinden de meeste mensen het ronduit lastig om in hun leven te vertragen, laat staan op gezette momenten stil te staan…! Door de voortdurende stroom aan HOOFDzakelijk digitale prikkels, eindeloze mogelijkheden en lange to-do-lijstjes, raken we het contact met onszelf -ons HART- in meer of mindere mate, kwijt.
We verliezen ons voortdurend in afleidingen, zoals (werk)mails bijhouden in de hoop dat onze inbox nog eens leeg raakt, vegen over schermpjes, kijken ’s avonds moe en uitgeblust naar Net-flix op de bank. En dan heb ik het nog niet eens over andere vormen van kunstmatige energie opdoen, zoals (te) veel koffie drinken, eten of juist manieren om gevoelens ‘te verdoven’ met (te veel) alcohol, roken en/of drugs.
Waarom doen we dit eigenlijk zo collectief?
Omdat het zó lastig is om geconfronteerd te worden met de -vanuit het onderbewustzijn- onopgeloste, pijnlijke ervaringen, gedachten en gevoelens van ‘het kleine meisje of jongetje’. Gechargeerd: we hebben als meisje vooral geleerd om 'niet boos te worden, waarbij verdrietig zijn meestal wel tot de mogelijkheden behoorde’ en als jongetje is ons meegegeven dat ‘huilen vooral voor meisjes is en dat boosheid binnen grenzen min-of-meer is toegestaan’. Het gevolg is dat vrouwen met hun boosheid ‘naar binnen keren’ en mannen zich ‘groot en sterk voordoen’ ook al zijn ze diep verdrietig.
Vrouwen daag ik in mijn praktijk regelmatig uit om gevoelens van boosheid en woede toe te laten. Er is ook letterlijk fysieke ruimte en middelen beschikbaar om eens ongenadig te ZIJN met deze langdurige, onderdrukte gevoelens.
Mannen daarentegen -en dat geldt zeker niet voor iedere man-, kunnen veelal makkelijker bij hun boosheid komen, maar durven bijna niet te huilen in mijn bijzijn, uit schaamte hoe zij dan zullen overkomen.
In dit proces werken we SAMEN…
Ik als jouw reisbegeleider aan je zijde, waarin ik je in een REBALANCING sessie waar nodig aanmoedig, uitdaag en ondersteun! Om alle gevoelens die langdurig zijn onderdrukt, in het licht te laten komen, vanuit de diepe krochten van je ziel. Gevoelens van boosheid én verdriet… die vaak hand-in-hand gaan. Twee kanten van dezelfde medaille: De pijn én de mooie herinneringen… Het donker én het licht… De haat én de liefde…
De krapte én de ruimte…
Zodat jij LICHTER huiswaarts keert!
Wat een topper ben jij toch♥️